Αποδοχή και αγάπη

Εκφράζω στο παιδί μου την αγάπη μου άνευ όρων.

Οι περισσότεροι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας και θέλουμε το καλύτερο για εκείνα. Όμως, πολλές φορές το εκφράζουμε με λάθος τρόπο, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην εισπράττουν την αγάπη μας, και αυτό έχει επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεσή τους. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί δεν τα καταφέρνει στα μαθήματά του τόσο καλά όσο προσδοκούν οι γονείς του και, αντί να το ενθαρρύνουν να προσπαθήσει περισσότερο, να το βοηθήσουν με τεχνικές διαβάσματος που του ταιριάζουν, να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή του, υποτιμούν τις ικανότητές του ή το συγκρίνουν με μαθητές που είναι καλύτεροι για να το παραδειγματίσουν, αυτό το οποίο θα εισπράξει το παιδί είναι ότι οι γονείς του δεν το αποδέχονται και δεν το αγαπούν όπως είναι. Οι γονείς πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο το παιδί θα προσπαθήσει περισσότερο για να βελτιωθεί, όμως αυτό που καταφέρνουν είναι το ακριβώς αντίθετο, να αισθανθεί ανεπαρκές και ανίκανο και να σταματήσει να προσπαθεί.

• Αγαπώ το παιδί μου γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που θα ήθελα να είναι.
• Τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο την αποδοχή και την υποστήριξη όταν αποτυγχάνουν ή όταν απογοητεύονται. Δείχνω στο παιδί μου την αγάπη μου και την αποδοχή μου, ακόμα κι αν δεν τα κατάφερε τόσο καλά όσο προσδοκούσα σε κάποιο μάθημα ή δραστηριότητα, το βοηθάω και το ενθαρρύνω να συνεχίσει την προσπάθεια. Δε θέλω το παιδί μου να πιστεύει ότι θα το αγαπάω μόνο αν παίρνει καλούς βαθμούς, ούτε θέλω να πιστεύει ότι στη ζωή του, για να αξίζει την αγάπη, πρέπει να ικανοποιεί τις προσδοκίες των άλλων.
• Λέω στο παιδί μου ότι το αγαπώ, αλλά του το εκφράζω και με σωματική επαφή με αγκαλίτσες, φιλάκια και χαδάκια και με οπτική επικοινωνία, κοιτάζοντας το παιδί μου στα μάτια, όταν μου μιλάει, και δίνοντας σημασία σε όσα μου λέει και στα συναισθήματά του.
• Προσπαθώ να αγκαλιάζω πάντα το παιδί μου, όταν μου το ζητάει και το έχει ανάγκη.
• Λέω στο παιδί μου πόσο ξεχωριστό είναι για εμένα.
• Αφήνω το παιδί μου να με ακούσει να λέω στον μπαμπά του ή σε κάποιον άλλο κάτι θετικό γι' αυτό.
• Δε συγκρίνω την επίδοση του με την επίδοση των αδερφιών του ή άλλων παιδιών. Συγκρίνοντας το παιδί μου με κάποιο άλλο παιδί, του δημιουργώ ένα αίσθημα ανεπάρκειας, ανικανότητας και απόρριψης και το φορτώνω με άγχος να γίνει κάποιος άλλος, για να καταφέρει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου και να κερδίσει την αποδοχή και την αγάπη μου. Επίσης, καλλιεργώ ένα πνεύμα αντιζηλίας και εχθρότητας ως προς το παιδί-πρότυπο.
• Δεν έχω μη ρεαλιστικές απαιτήσεις από το παιδί μου.
• Δεν τοποθετώ την ευτυχία του παιδιού μου στο μέλλον, όταν θα μεγαλώσει, αναλώνοντας την καθημερινότητά μας στην απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων. "Ανησυχούμε τόσο για το τι θα γίνει αύριο ένα παιδί, κι όμως ξεχνάμε ότι είναι ήδη κάποιος σήμερα.", Stacia Tauscher. Απολαμβάνω την καθημερινότητά μας με το παιδί και φροντίζω να είμαστε ευτυχισμένοι στο παρόν.